Walvissen?

Vanmorgen gaat om zes uur de wekker. We gaan vandaag walvissen kijken hopen we. Niet met een grote toeristen boot maar et een door echte maritieme onderzoekers gevaren bootje. Voor de zekerheid neem ik maar een zeeziekte pil. Na het ontbijt wandelen we baar Fishermans wharf waar we nog even moeten wachten. Even na negen uur is het dan echt zover. We vertrekken. We zijn met een twintigtal passagiers. Samen met een Canadese met Nederlandse ouders zitten wij op uitkijk voorop de boot. We moeten letten op vinnen en fontijnen. Na een half uur is het raak. Een school dolfijnen zwemt vrolijk voor ons uit. Onze trip kan nu al niet meer stuk. Het deert ons niet eens dat we af en toe de volle lading water over ons heen krijgen. Pelikanen, otters en zeehonden wisselen elkaar af. Net als we denken dat we geen walvissen te zien krijgen zie ik iets opspuiten uit het water. Zoals afgesproken roep ik waar ik iets zie. In dit geval spray at one o'Clock. En jawel! Voor ons uit zwemmen een paar gigantische walvissen. We varen langzaam naar ze toe en de ene na andere foto kunnen we maken. Ook van de staart. Wat voelen we ons klein en nederig maar ook dankbaar dat we dit mogen aanschouwen. Waar de om ons heem liggende toeristenboten nu weer terug gaan blijft de onze rustig rondcirkelen. De bemanning heeft immers ook het doel de walvissen in kaart te brengen. Al snel volgen er meer en meer. Door de sonar aan boord weten ze precies wanneer ze boven komen om adem te halen. We vergapen ons aan de pracht. Als er dan ook nog één hoog uit het water springt zitten we allemaal met tranen in onze ogen. Langzaamaan wordt het tijd om terug te gaan. Maar als we dan weer een groep tegen komen blijven we ook hier nog even kijken. De terugweg is hobbelig en bakken met water slaan over het dek. We moeten ons goed vasthouden. Tot het bot koud en doorweekt komen we even na één uur weer in de haven aan. Tijd voor een kokendhete douche en wat hebben we een honger!

Inmiddels zijn we erachter dat we lang niet alles kunnen zien dus we besluiten te kiezen voor de 17-mile scienic drive. Een van de mooiste wegen van Amerika. Nou daar is geen woord aan gelogen! Wat een pracht. Op één van de plaatsen waar we stoppen treffen we zeehonden moeders met hun jongen aan. Het went nooit! Verder is dit gebied bestemd voor de allerrijksten. Villa's kosten hier tussen de 6 en 25 miljoen.
Moe maar voldaan komen we rond half zeven aan in het hotel. Even een uurtje rust voor we op zoek gaan naar eten.

Wat hebben we het weer mooi gehad vandaag en wat een zegen om zulke mooie geweldige dieren in hun eigen omgeving te mogen aanschouwen.