En door!

Vandaag moetende door! We laten Las Vegas achter ons en gaan het Wilde Westen in. We zien ernaar uit. Even rust en geen herrie aan ons hoofd. Vol goede moed gaan we op pad. Onderweg zijn we wat stil. Ieder verzoeken in onze eigen herinneringen. We zien veel onderweg. Kleine tornado's, veel stof. Als we bij de afslag naar de ranch aankomen worden we tegengehouden door Indianen. Zij vertellen ons dat de eigenaar van het land ineens 20 dollar eist voor passage en dat we niet door moeten rijden. Als we niet willen betalen aan dat monster staan er mannen met machetes en pistolen. We kijken elkaar aan. WTF?.... We zeggen geen keus te hebben want we slapen op zijn ranch. We gaan tot op het bot gespannen door. Bij aankomst zijn er inderdaad mannen met machetes op het ene been en een pistool op het andere. We melden ons. Maar voor we iets kunnen zeggen worden we begroet door een stokoude Golden Retriever. Ze loopt, kijkt, doet net als Zoey. Daar staan we dan samen te snikken. De vrouw in de keet vraagt wat er mis is en we leggen het uit. We worden onder een boom gezet met water en binnen een mum van tijd koen de cowboys stuk voor stuk bij ons langs. Ze vertellen allemaal hun verhaal over het verliezen van een dier. Het mooiste vond ik het verhaal waarom dieren niet zo lang leven als wij. Zij gaan eerder dood om aan God te vertellen hoe ze op aarde verzorgd zijn. Dit bepaalt je plek in het paradijs. Afgaand op ons verdriet komen wij op de eerste rij te zitten, zeggen ze. Het zijn de liefste mensen die we ooit ontmoet hebben. Ze nemen ons mee om de zon onder te zien gaan en we eten gezamenlijk. De tipi ging overigens niet door. Ik kon geen verklaring afleggen niet allergisch te zijn voor stekende dieren. Ook mijn epipen was niet afdoende. We moesten in een huisje. Het meest piepkleine, liefste, leukste huisje dat ik ooit heb gezien. Met een piepklein bed en een zadel. 'S avonds heeft Casey nog een lied gezongen voor ons bij het kampvuur en zijn we naar bed gegaan. Ik heb 12 uur geslapen.